Herten op de weg

Een week overgeslagen met schrijven omdat we vorig weekend onze jongste dochter hebben geholpen met verhuizen naar een studentenflatje met eigen douche en wc. Dat was dus weer even hard werken geblazen. Maar voordat we vorige week donderdag naar Eindhoven gingen kregen we eerst nog woensdagmiddag om kwart voor 6 bezoek van een controleur van de omroepbijdrage.(wat in Nederland allang niet meer bestaat) Braunlage was nu aan de beurt voor controle en ze hadden alle websites van gastehuizen en hotels nagekeken. Nu hadden wij doorgegeven dat wij de omroepbijdrage van de vorige eigenaars hadden overgenomen maar zo werkte dat niet volgens de controleur. Maar goed, natuurlijk vragen hoeveel tv en radio's wij hadden in het huis. En nu komt de vraag hij had onze auto op de oprit zien staan en vroeg of wij ook autoradio hadden. Ja natuurlijk zeiden we gelijk. Dan moest ook de autoradio aangemeldt worden zei hij. Wij schoten beiden tegelijk in de lach maar de man bleef zeer serieus en antwoorde dat de autoradio wel aangemeld moest worden maar werd niet meegerekend in de omroepbijdrage.Ik hoopte maar dat de controleur niet alle appartementen wilde zien hoeveel tv's er stonden want dan hadden we een probleem.De trap was nog nat van de verf die Bart s morgens had aangebracht. Maar gelukkig bleef het alleen bij het formulier invullen. Eindelijk
was de controleur klaar met het formulier invullen en was het inmiddels 7 uur geworden. Van eten koken kwam niet veel meer dus maar even een patatje gehaald. Dat heb je he met controleurs die heel serieus hun werk doen!
Nadat het verhuizen klaar was zijn we maandagavond weer naar huis gegaan. Nu hadden we al gehoord dat je in het donker in de Harz met groot licht moet rijden en je snelheid toch wel moet aanpassen. Het laatste stuk reed ik en reed inderdaad met het grote licht aan en met een matige snelheid. Maar opeens zag ik iets op de weg in de verte staan dus nog meer gas teruggenomen. En inderdaad stonden er 2 grote herten midden op de weg. Dus ik nog langzamer gaan rijden en geseind met het grote licht toen gingen de herten rustig lopend weer het bos in. Toen ik het zag gauw Bart wakker gemaakt want die lag te slapen. Nu waren we bijna toch thuis, ongeveer nog een kilometer of 8 moesten we dus hij moest toch wakker worden.
Maar het was wel een heel mooi gezicht hoor die herten op de weg.
En afgelopen week ook ons duits kenteken gekregen. GS MV 2010. MV voor Mea Vota. Ja mag hier zelf je eigen nummer opgeven dus dit vonden we wel passend. Maar zoals het spreekwoord luidt 3 maal is scheepsrecht. Nu dat geldt zeker voor ons. 2 Weken terug waren we al een keer bij het verkeersambt geweest maar toen werd ons verteld dat we eerst een nummer van de verzekering moesten hebben eerder kon je niet aangemeld worden. Dus wij toen terug naar huis en een nummer geregeld. Woensdag weer teruggegaan en weer een nummer getrokken (een uur wachten is niets) en na één uur wachten waren wij aan de beurt.De vrouw begon het aanvraagformulier in te vullen en ik merkte al dat het niet makkelijk ging. En inderdaad na een tijdje begon het puffen en zuchten. Ik dacht al het zal wel weer niet kloppen, want zodra mensen gaan puffen en zuchten wordt het moeilijk. En inderdaad het klopte weer niet want ze miste technische gegevens. Dus moesten wij naar de TUV met de auto voor keuring van technische gegevens. Wij naar de TUV en konden daar een afspraak voor de volgende dag maken. Dus weer voor niets geweest.Donderdag voor de derde keer naar Goslar. Voor we naar de TUV gingen eerst gauw een nummertje getrokken bij het verkeersambt in de hoop dat als we klaar waren bij de TUV ons nummer aan de beurt was bij het verkeersambt. En inderdaad toen we klaar waren bij de TUV en aankwamen bij het verkeersambt was ons nummer aan de beurt. En eindelijk naar 3 keer was nu alles in orde en kregen wij ons kenteken.
Klaar dachten wij! Maar helaas, toen wij de kentekenplaten wilde bevestigen op de auto bleek de kentekenplaat een milimeter breder te zijn dan de hollandse kentekenplaten. Weer een probleem. Maar gelukkig de vrouw van het kentekenbureau kwam ons helpen en zij verkocht ook nieuwe kentekenplaathouders. Dus ook weer 2 nieuwe houders gekocht en toen eindelijk, eindelijk zaten de kentekenplaten op de auto.
Het kostte ons wel bloed, zweet en veel stress deze kentekenplaten.
Maar eind goed al goed we horen er nu echt bij met onze auto!


groetjes, Bart en Ineke